Tien paar schoenen en wat boekentassen aan de haak. Tekeningen aan de muur. De koffiemachine in de ontbijtruimte kondigt een gezellige drukte aan. Gebouw 7 komt, na enkele jaren leegstand, opnieuw iedere morgen tot leven. In samenwerking met de gemeente vangt het Universitair Psychiatrisch Centrum Duffel hier drie Oekraïense gezinnen tijdelijk op. Een plek waar ze tot rust kunnen komen, weg van die vreselijke oorlog. De kinderen gaan inmiddels naar school en hun ouders vinden stilaan hun plek in onze gemeenschap.
Met man en macht werd het voormalige ziekenhuisgebouw begin dit jaar omgebouwd tot een gezellige woonst, met slaapkamers, een gezamenlijke keuken, sanitair en een leefruimte. Kledij en speelgoed stroomden massaal toe. De opvang brengt duidelijk het beste in de medewerkers van UPC Duffel naar boven. Hier mag iedereen zich welkom voelen. Hoe een klein gebaar soms groot geluk kan brengen.
Indara Robyns, HR-medewerker bij UPC Duffel, en Kaen Enzlin, coördinator van de noodopvang, waren er vanaf de start bij. Wekelijks gaan ze een paar keer op bezoek. Om te spelen met de kinderen en een gezellige koffiebabbel met de ouders, maar vooral om te zien of ze iets kunnen betekenen voor de gezinnen.
Luisteren naar verhalen
‘We helpen hen bij heel wat praktische zaken. We vertellen over gebruiken en gewoontes hier in Vlaanderen. Waar ze goedkoop kunnen winkelen. Het helpen begrijpen van de schoolbrieven van de kinderen. Of gewoon heel veel luisteren naar hun verhalen over wat ze die dag meegemaakt hebben. Vaak gaat het over dingen waar je zelf eigenlijk niet meer bij stil staat. We hopen dat we zo voor hen een beetje het verschil kunnen maken.’
‘Wat je ervoor terugkrijgt is onbeschrijfelijk. Hun dankbaarheid of de oprecht gemeende uitnodiging om te blijven eten of samen koffie te drinken. Kinderen die vol blijdschap uit hun kamer stormen als we ijsjes of snoepjes brengen. Maar soms voel je je ook machteloos. Wat zij hebben meegemaakt blijft een litteken. Het komt hard binnen wanneer je de kinderen een tank ziet tekenen of wanneer de ouders vertellen over de oorlog. Dan komt het heel dichtbij. Er gewoon zijn voor hen, meer kan je op zo’n moment niet doen.
Oekraïense worst
Ann Steenackers verzorgt het secretariaat van het zorgdepartement bij UPC Duffel. Ze is logopediste van opleiding. Samen met enkele collega’s van TheA, de dageenheid kinder- en jeugdpsychiatrie van AZ Sint-Maarten, gaf ze aan de Oekraïnse gezinnen uitspraaklessen.
‘Toen we voor het eerst langs gingen bleken woordspelletjes al snel de ijsbreker. Slechts enkele woorden en een blik zorgen voor verbinding. De kinderen leerden ons ook fier enkele woorden uit hun moedertaal. Nu weet ik eindelijk hoe ik worst moet bestellen in het Oekraïens (lacht)’
‘Voor mij zijn zo’n kleine gebaren evident. In mijn vrije tijd organiseer ik ook mee kampen voor kinderen uit kansarme gezinnen. Dat zit in mij.’
Wat wens jullie hen toe?
‘We wensen hen vooral rust en standvastigheid toe. Een mooi leven, waar dan ook. We hopen dat wat ze hebben meegemaakt ooit op de achtergrond mag verdwijnen.’