Freia's herstelverhaal

"Of ik mijn verhaal wil komen brengen? Ik moest er eerst over nadenken, het proeven en aftasten: past dit mij? Om dan een aarzelend ja uit te brengen. En als jullie dit lezen, is dit een volmondige bevestiging geworden.

Mijn jeugd was langs één kant niet gemakkelijk, op de meeste vlakken lukte het wel. Ik slaagde erin een stabiele vriendenkring uit te bouwen en behaalde een mooi diploma. Nu weet ik dat dit niet evident was. Ik trouwde, kreeg kinderen, maar er bleef toch iets knagen. Alsof het leven buiten deze logisch voorwaartse weg weinig andere invulling had. Op een vraag wat me inspireerde, moest ik het antwoord schuldig blijven.

Ik kwam voor het eerst in contact met de zorg toen mijn kinderen al in de lagere school zaten. Therapie was een worsteling voor mij. Vertrouwen, authenticiteit, verbondenheid, het waren woorden die door mij uitvoerig getest werden binnen een veilige therapeutische context. Gelukkig had ik een geduldige, bekwame psycholoog getroffen! Beetje voor beetje leerde ik terug contact maken met wie ik vanbinnen echt was, mijn verlangens, motivatie, inspiratie. Lang heb ik me ook afgevraagd wat er nu eigenlijk mis was met mij. In een van onze therapiesessies kreeg ik daar een mooi antwoord op, te mooi om niet te delen. Ik heb het in gedichtvorm gegoten":

zaailing
jonge     stek
een   boom   begint
groei wordt geremd
zoektocht naar licht begint
          een    tak    hervindt    zijn    weg
zo    krijg    je    de    vreemdste    vormen          .
maar   dat   zijn   vaak   de   prachtigste   exemplaren
enig
uniek

"Voorbij labels, diagnoses, doktersverslagen begon ik mezelf mooi te vinden in de ogen van een ander."

Mijn weg naar herstel liep ondertussen moeizaam verder (geduld is een mooie eigenschap voor diegenen die aan het leven lijden!). Er volgden verschillende opnames op een paaz-afdeling, en uiteindelijk werd ik doorverwezen naar UPC Duffel. De eerste woorden die ik zei tegen mijn persoonlijk begeleidster waren: ‘ik wil hier weg’.

Maar ik bleef. De eerste dagen was ik heel erg op mezelf, maar naarmate de tijd vorderde, begon ik contact te maken met mijn mede-therapie- en leefgroepsgenoten. Meer nog dan de therapiesessies brachten deze gesprekken wezenlijke verandering: ik zag in hen mooie, kwetsbare mensen. Ik bezag hen voorbij enige diagnose als uniek en waardevol. Dit bracht een grote verschuiving: ze hielden me een spiegel voor: ook ik was een mooie, kwetsbare mens. Ik begon te denken voorbij termen als verslaving en borderline-karakteristieken, ik leerde mezelf in de eerste plaats te zien als mens, met recht op een eigen plaats. De problemen die ik had, kwamen daardoor in een ander (kleiner) daglicht te staan en werden hanteerbaarder. Over een van mijn medepatiënten maakte ik een gedicht:

Mag ik u vriend noemen?

Ik zat op het diepste,
het diepste, donkerste duister,
modder gedrenkt tot in de huid,
stank prikkelend in de ogen,

was noodgedwongen hier.

Niet eens op dag een of twee
zag ik je zittend staan:
je schouders neer als vraagtekens
je gevoeligheid niet weggestopt,

ik keek, zag, sprak jou.

Ik keek: een man, niet een probleem,
Ik zag een mens, geen verslaving.
Ik sprak een ziel, niet pure angst.
Het ging om jou en niet alleen:

ik vond mezelf weer.

Dank, mijn vriend
- mag ik jou zo noemen –
voor de spiegel in je hand:
je toonde me een hoop.

"Nu zijn we enige tijd verder, ik sta anders in het leven. Ik hou meer rekening met mijn kwetsbaarheid. Ik zorg voor voldoende rustmomenten, voor een goede balans inspanning/ontspanning. Ik probeer een leven te leiden waaraan ik niet meer hoef te ontsnappen, stel mezelf regelmatig de vraag: ‘doe ik wat bij me past?’".

"Of ik ooit een nieuwe opname nodig heb? Dat is een vraag die me tegenwoordig minder bezighoudt. Ik leef meer in het heden, en zolang ik zorg draag voor het heden, zal de toekomst zichzelf wel uitwijzen. Dat zien we op dat moment wel weer.

"Een afsluitend woordje? Ik denk dat het vooral belangrijk is dat je zelf je eigen weg mag ontdekken in dit leven, en dat je trouw bent of mag leren zijn aan wie je vanbinnen bent: een mooie, kwetsbare mens."

Haar bundel met 'hart onder de riem-spreuken' over groeien naar een nuchter leven, deelt ze graag met ons. 

Heb je liever een fysiek exemplaar van de bundel? Die kan je kopen voor 12 euro (incl. verzendkosten).

"Ik hoop dat dit bundeltje spreuken een steun kan zijn voor mensen die ook op dit moeilijke pad terecht komen. Weet: je bent niet alleen!"