Tony uit Mechelen is een bezige bij. Hij doet vrijwilligerswerk op verschillende plaatsen. Bij Schorshaegen, waar mensen met een langdurige psychische kwetsbaarheid begeleid wonen, vervult hij zelfs twee vrijwilligersjobs. Gelukkig maar, want we kunnen hem niet meer missen. Een onvervulde droom om verpleegkunde te studeren brengt hem nu toch dichter bij de zorgsector.

Vijf jaar geleden reageerde Tony simpelweg op een advertentie en iets later werd hij gematcht met een bewoner. Het klikte tijdens het kennismakingsgesprek en sindsdien komt hij om de twee weken langs. Daar stond hij op. “Dan heb je meer te vertellen en is de kans heel klein dat we elkaar beu geraken (lacht). Eerst gingen we regelmatig op café iets drinken. Nu blijven we meestal in de cafetaria terwijl we babbelen over vroeger en nu. We zijn allebei vrijgezel en dat schept een band.”

Hoewel het in het begin wat aftoetsen was, groeide het vertrouwen gaandeweg. “Ik heb geen psycholoog meer nodig, ik heb mijn klankbord gevonden. We zijn er voor elkaar en kunnen bij elkaar terecht. Deze vriendschap werkt in twee richtingen.”

Sinds een jaar werkt Tony ook elke donderdagnamiddag in de cafetaria van PVT Schorshaegen en is hij een vaste waarde geworden. Sommigen komen zelfs speciaal voor hem langs. “Dan zeg ik: kom tegen 15 uur terug, dan is het wat rustiger en kunnen we babbelen. Ik weet intussen hoe je mensen moet aanpakken, wat ik kan zeggen en wat niet.”

“Vrijwilligen verhoogt mijn geluksgevoel.”

Tony wou vroeger het liefst van al verpleger worden. ”Mijn ouders vonden dat toen niet passen bij een man.” Zo’n 10 jaar geleden werd hij zelf een tijdje opgenomen. Het ervaren van die psychische kwetsbaarheid zette hem aan tot dit vrijwilligerswerk. “Vrijwilligen verhoogt mijn geluksgevoel. Ik maak mij nuttig en de bewoners zijn heel dankbaar. En ik krijg ook wel eens een complimentje dat ik dat hier wel goed doe.”